De laatste dag in Suriname

Beste medelezers,

Fijn dat jullie zo enthousiast zijn blijven reageren! Mede daarom wilde ik jullie deze laatste bevindingen niet onthouden.
Gisteren is het op de valreep gelukt de presentatie over de JGZ in NL te geven aan medewerkers van de RGD (ik weet absoluut niet, van welke afdeling en welke functies, maar er zaten zeker een aantal verpleegkundigen bij. Ik mocht daar ook medewerkers van de BOG bij uitnodigen wat resulteerde in twee mensen die halverwege instaken (een ervan een student geneeskunge van Groningen die met een medestudente een 8-weekse stage loopt bij BOG en 2 weken vakntie gaat vieren. De overige medewerkers hadden al andere activiteiten gepland. Mede met het oog op de vrije dag vandaag moest er snel nog het eea afgewerkt worden.
's Ochtends nog snel de presentatie aangepast op wat praktische voorbeelden gerelateerd aan de praktijk in Suriname. Gelukkig bleek ik boven het geraas van de airco uit goed te verstaan, sprak vlot en duidelijk. Door verbinding te leggen met de praktijk in Suriname, die op vele vlakken niet zoveel af wijkt van die van Nederland, werd soms hartelijk gelachen. In Nederland zal ik dat omgekeerd doen.
Ook heb ik mijn 3e interview gevoerd, de voicerecorder weer op en top gereed. Na enige aarzeling toch goedkeuring hem te mogen gebruiken. Dit interview verliep al veel vlotter, ik krijg wat feeling voor de soms lastige positie waarin medewerkers verkeren, de voorzichtigheid waarmee 'uitspraken' gedaan moeten worden en de tijdsdruk die er 'lijkt'te zijn. 'Ik moet dringend naar een volgende afspraak', kan zomaar nog een half uur duren.
Gisterenavond met Marianne de stad in geweest en een stukje van Divali feest meegemaakt. Met Ghee wordt het vuur al de hele week brandend gehouden, er wordt muziek gemaakt en ook wij werden uitgenodigd een kommetje Ghee op het vuur te gieten. Daarvoor mag je geen vlees en vis gegeten hebben. Omdat ik dat wel had gedaan zou ik 'in het reine met mezelf komend' alsnog mee hebben mogen doen. Inmiddels was de rij wel erg lang en voelde het ook niet goed zomaar mee te gaan doen.
Drie dagen voorafgaand aan Diwali moet je het hele huis reinigen, lief zijn voor anderen en geen vlees/ vis gegeten hebben, dan komt de godin 'Laxsmi' in je huis en zorgt onder andere voor vrede.
Op het terras daarna viel ik zowat in slaap en zijn we naar huis vertrokken. De auto vonden we snel terug (die kan je hier gewoon overal parkeren, als je het verkeer maar niet stoort).
Na heerlijk geslapen te hebben inpakken en de laatste weblog vanuit Suriname schrijven. Thiuis zal ik jullie nog op de hoogte houden van mijn vliegervaring op de terugweg. Ik verlang nu het zover is naar mijn kids en man.
Ik ga het hele kleine stukje Suriname, wat ik mee heb mogen maken, zeker missen. Het getoeter op straat, het verkeer wat van de andere kant komt (ging gisteren bijna mis!), de vuilnis en vooral de plastic flessen overal op straat, de bijna 24 uurs chinezen, de praatjes met onbekenden op terrasjes die bereid zijn alles over hun mooie land met me te delen, het vervoer per taxi (ik heb niet durven fietsen en heb de gok niet genomen de bus te pakken, en af te wachten waar en hoe laat je ergens aan komt), de vele honden los op straat, de mooie mensen van al die culturen, de prachtige kindertjes, de hartelijke ontvangst overal en vooral bij Marianne, de heerlijke vruchten, de pindasoep, roti en sauto, de negertaal, de omstandigheden waaronder CB-zorg uitgevoerd moet worden (weinig geld, weinig personeel en de protocollen die ergens zijn maar lastig zijn uit te voeren, laat staan te monitoren en borgen.
Kortom te veel om op te noemen, ik kan nog uren doorgaan, maar dan raakt mijn koffer niet gepakt! Laat de fotoos voor zich spreken!
Ik kom terug! Want de Brownsberg, Botopasie,White Beach, de Cathedraal Sint Peter en Paul in Paramaribo, het van Blommenstein en Afobakka stuwmeer, de inheemse volken, Tjecko en Kasikasima liggen nog op me te wachten........

Groet, Betty